Verdriet

De afgelopen maanden stonden in het teken van verdriet. 

Verdriet om de zieke Saartje. Het idee om haar te verliezen was zo zwaar dat ik soms niet wist waar ik het moest zoeken. En het gemis, nu ze er niet meer is, is vreselijk. 

Daarnaast is er het aanstaande vertrek van mijn zoon. Een normale gang van zaken dat je kind het nest verlaat maar de meeste gevallen blijf je achter met je partner. Je deelt het 'lege-nest-syndroom' en richt het nest opnieuw in, maakt plannen en gaat verder. 

Dat ligt toch iets anders als je helemaal alleen achter blijft. De paniek grijpt me regelmatig bij mijn keel en tegelijkertijd juich ik de nieuwe fase in het leven van mijn zoon toe. Hij heeft in zijn jonge leven al zoveel meegemaakt en ik gun hem een leuk nieuw leven  en het vinden van zijn eigen weg. 

Voor mij betekent dit dat ik mijn tijd die me rest anders moet gaan invullen. Mijn gezondheid is natuurlijk niet best en ook op dat gebied moet ik roeien met de riemen die ik heb. Eerst bedacht ik een paar maanden naar Spanje te gaan. Op de vlucht. Want dat is het. Uiteindelijk blijven de pijn en het verdriet maar dan op een andere plaats, een ander land met andere, vreemde mensen.

Ik ga het aan, ik ga niet weg. Hopelijk krijg ik binnenkort (binnen nu en drie maanden) een  nieuw maatje in de vorm van een cavalier en kan ik me verheugen op iets nieuws.  Een hondje dat me gezelschap houd, een hondje om van te houden.   

Ik laat me meevoeren op de golven van het leven en stuur bij, ik zie wel waar ik terecht kom. 

Maak er een mooie dag van. 

A.