woensdag 9 november 2022


 Verdriet


De afgelopen maanden stonden in het teken van verdriet. 

Verdriet om de zieke Saartje. Het idee om haar te verliezen was zo zwaar dat ik soms niet wist waar ik het moest zoeken. En het gemis, nu ze er niet meer is, is vreselijk. 


Daarnaast is er het aanstaande vertrek van mijn zoon. Een normale gang van zaken dat je kind het nest verlaat maar de meeste gevallen blijf je achter met je partner. Je deelt het 'lege-nest-syndroom' en richt het nest opnieuw in, maakt plannen en gaat verder. 


Dat ligt toch iets anders als je helemaal alleen achter blijft. De paniek grijpt me regelmatig bij mijn keel en tegelijkertijd juich ik de nieuwe fase in het leven van mijn zoon toe. Hij heeft in zijn jonge leven al zoveel meegemaakt en ik gun hem een leuk nieuw leven  en het vinden van zijn eigen weg. 


Voor mij betekent dit dat ik mijn tijd die me rest anders moet gaan invullen. Mijn gezondheid is natuurlijk niet best en ook op dat gebied moet ik roeien met de riemen die ik heb. Eerst bedacht ik een paar maanden naar Spanje te gaan. Op de vlucht. Want dat is het. Uiteindelijk blijven de pijn en het verdriet maar dan op een andere plaats, een ander land met andere, vreemde mensen.


Ik ga het aan, ik ga niet weg. Hopelijk krijg ik binnenkort (binnen nu en drie maanden) een  nieuw maatje in de vorm van een cavalier en kan ik me verheugen op iets nieuws.  Een hondje dat me gezelschap houd, een hondje om van te houden.   


Ik laat me meevoeren op de golven van het leven en stuur bij, ik zie wel waar ik terecht kom. 


Maak er een mooie dag van. 


A. 

woensdag 2 juni 2021

 Energie


Na een behoorlijk lange tijd met somber weer is daar eindelijk de zon. Alles ziet er vriendelijker uit alsof met de zon ook de somberheid weg geschenen wordt. Niets is minder waar maar doordat de wereld er vrolijker uitziet door het groen en de bloemen om je heen is de somberheid minder zichtbaar. 

Mijn energie wordt aangevuld door de zon en opgeslokt door piekeren. Ik ben geen piekeraar maar soms verzand ik in mijn gedachten over van alles en nog wat. Vooral over zaken waar ik geen invloed op heb en zaken waar ik wel invloed op heb maar waar ik geen energie meer voor heb. De frustratie om onbegrip en gebrek aan inlevingsvermogen vreet aan me en niet zo'n beetje. 

In mijn relaties met anderen probeer ik zoveel mogelijk zelfreflectie toe te passen en soms kom ik er dan niet, leer ik er niet van omdat het niet bij mij ligt. Als het wel aan mij ligt, wil ik de kans krijgen om in gesprek te gaan en als ik iemand gekwetst heb, wil ik hiervoor mijn verontschuldigingen aanbieden maar ik ga niet sorry zeggen voor iets dat niet door mij is veroorzaakt. In het verleden deed ik dat en volgens mij heeft dat de deur opengezet naar het overschrijden van mijn grenzen. Ik vraag inlevingsvermogen en daar ontbreekt het bepaalde mensen aan. 

Vorige week las ik een tekst die me aanspreekt: 'Als iemand boos wordt als jij een grens aangeeft, is het een bevestiging dat het nodig was.' 

Misschien moet ik vaker grenzen aangeven en is dat het wat ik hiervan geleerd heb. Daarbij moet ik leren accepteren dat sommige dingen niet te veranderen zijn en dat ik moet loslaten waar ik geen invloed op heb. 

En nu lekker naar buiten, genieten van de zon, nieuwe energie opdoen.

Maak er een mooie dag van!


Liefs, Andrea 

dinsdag 20 april 2021



 Bijpraten

Alweer is het een hele tijd geleden dat ik geschreven heb terwijl ik me had voorgenomen om dit vaker te doen. 

Wat is er veel gebeurd en wat heb ik allemaal mogen meemaken. De pandemie stond niet op mijn lijstje maar de pandemie heeft wel duidelijk gemaakt dat gezondheid het belangrijkst is. Dat gezondheid het belangrijkst is, wist ik al. Been there, done that dus die pandemie had voor mij niet gehoeven. 

Ik noem deze blog 'Bijpraten' dus neem ik jullie mee op een kleine reis door 2019 en 2020 om uiteindelijk te belanden in april 2021 wanneer hopelijk de coronaregels worden versoepeld. Ook ga ik proberen om wat vaker te schrijven. Dat doe ik wel wekelijks maar ik post het niet. Daar wil ik verandering in brengen. 

En dan een reisje door 2019 en 2020 te beginnen in 2019, het jaar waarin ik 50 jaar ben geworden. Dit heb ik gevierd met een heerlijk feest voor mijn vrienden in Brasserie de Watertoren. Ik heb zo ontzettend genoten. Op een tafeltje bij de ingang stond een foto van Raymond en een van zijn beste vrienden, René, heeft er een glas rode wijn bij gezet. Op die manier was Raymond voor mij toch een beetje aanwezig. Ik mocht 50 jaar worden terwijl de prognose slecht was en ik in januari 2018 niet had gedacht dat ik het zou halen. Die avond hebben lieve vriendinnen een prachtig lied voor me gezongen, we hebben gedanst, gedronken, gelachen. Dit feest zal ik nooit vergeten en misschien ga ik het nog een keer dunnetjes overdoen. 

In 2019 geen grote reis hoewel ik dat graag wilde maar daarom had ik grootste plannen in 2020. Te beginnen in februari 2020. Samen met Julia ben ik in het vliegtuig naar Tromsø gestapt. Daar heb ik de vakantie in Fins Lapland overgedaan maar nu met mijn dochter. Hoewel de weersomstandigheden er niet naar waren en de kans op het Noorderlicht heel klein was, mochten we het zien. Om het Noorderlicht samen met mijn dochter te zien was wel een van de grootste cadeaus die ik ooit heb gehad. De huskytocht was geweldig en zo mooi om te zien hoe Julia ervan genoot. Datzelfde gold ook voor de tocht met de rendieren. 


Na vijf dagen waren we weer thuis en toen bleek dat Corona in Nederland was verspreid. In maart was de eerste lockdown een feit en zo gingen de maanden voorbij. 

In mei van 2020 stond een reis naar New York op het programma en in juli had ik samen met een vriendin een rondreis Zuid-Afrika geboekt. Niets kon doorgaan door de pandemie en dat vond ik eigenlijk niet zo erg omdat het om gezondheid gaat. Wel zat er een duiveltje op mijn schouder die me influisterde dat het misschien mijn laatste kans was om het reizen. Tegenwoordig ben ik doof voor het duiveltje. 

Het moeilijkst van de lockdown vond ik de eenzaamheid terwijl ik eigenlijk niet mag klagen. Mijn dochter woont zelfstandig en was bang om mij te besmetten. Zoonlief heeft een leeftijd dat hij zich terugtrekt dus bracht ik mijn dagen en avonden vooral alleen door. Ik verveel me gelukkig nooit omdat ik genoeg hobby's heb. Ik ben altijd bezig met tekenen, schilderen, lezen, haken, puzzelen etc. In 2020 is daar een hobby bijgekomen. Inmiddels heb ik een aantal pianolessen gehad en staat er een piano in de kamer. Niet iedereen zal blij zijn met mijn muziek maar ik vind het heerlijk om er mee bezig te zijn. Het was een mooie zomer die voor ons een nare wending kreeg omdat mijn schoonvader een hersenbloeding kreeg en overleed. Het is goed zo. Hij heeft een mooi leven gehad, mocht 81 jaar worden en hem is een lang ziekbed bespaard gebleven. Het gemis is er wel maar we gaan door met mooie herinneringen. 

2020 was een moeilijk jaar voor iedereen toch heb ik, toen het wel mocht, ook genoten van de spaarzame momenten met de kinderen, met vrienden en familie. 

Qua gezondheid gaat het goed. In januari 2021 heb ik een ct-scan en een botscan gehad en daaruit leek dat de kanker stabiel is. Dat neemt niet weg dat ik hier en daar wat klachten heb, met name door de bijwerkingen van de chemotabletten die ik inmiddels al meer dan drie jaar slik. Maar het is goed. Ik leef, ik geniet en ik wil nog veel mee maken dus kom maar op...... 



Maak er een mooie dag van!

Liefs, Andrea 


maandag 18 februari 2019

Avontuur

Het is een hele tijd geleden sinds mijn laatst blog is gepost. Sindsdien is het kerst geweest, heb ik champagne gedronken met oud en nieuw en ben ik met een vriendin naar Lapland geweest en mocht ik weer op controle bij de oncoloog. 

De titel van dit stuk is 'avontuur' en deze slaat niet alleen op mijn reis/leven met uitgezaaide kanker want geloof me: dit is ook een avontuur. Een avontuur dat ik deels had willen missen. Inderdaad deels want uitgezaaide borstkanker is niet alleen kommer en kwel. Het zet je met beide benen op de grond en maakt dat je vandaag leeft maar daar ga ik het hier niet meer over hebben want dat heb ik vaak genoeg herhaald (leef vandaag, je weet niet of je morgen krijgt). Ik geniet met volle teugen van wat het leven me te bieden heeft. 

Onverwacht kwam een leuke baan op mijn pad en waar mensen tegen me zeiden: vervelend dat je dan alleen de middagen moet werken zag ik het anders. Hoewel ik een ochtendmens ben, gaat het tegenwoordig niet meer zo soepeltjes door het slechtere slapen en toch regelmatig wat pijnklachten. Dus voor mij is dit perfect: 's ochtends rustig opstarten en dan 's middags aan de slag. Ik kan niet anders dan dankbaar zijn. Wel merk ik wat weinig tijd heb voor mijn cursus Zweeds waaraan ik een tijd geleden ben begonnen maar dat komt wel weer. 

Het avontuur slaat ook op mijn reis naar Lapland. Met een lieve vriendin ben ik op het vliegtuig gestapt met bestemming Rovaniemi, op de poolcirkel, Fins Lapland. We hebben met sneeuwscooters gereden, in de slee gezeten die getrokken werd door een rendier, een slee met Huskies bestuurd, een wandeling gemaakt met sneeuwschoenen en we hebben het Noorderlicht gezien. Het was alsof ik in een sprookje figureerde. Voor mij was dit een avontuur. Maar wat heel fijn was, was dat niemand van het reisgezelschap wist dat ik ziek was en ik heb dat ook met niemand gedeeld. Eén week was ik niet ziek, één week was ik 'gewoon' Andrea en dat was zo fijn. Ik heb met volle teugen genoten en ik geniet nog na. Wat een ongelooflijk geweldige reis was dat. 

Thuisgekomen blijkt het prachtig weer te zijn, maak ik me zorgen om mijn schoonmoeder, geniet ik van de kinderen, van mijn hond. 

Het voorjaar zit in de lucht maar volgens mij ook in mijn hoofd. Laat het voorjaar maar komen. Ik heb er zin in. 

Geniet van deze dag!

Liefs,
Andrea 






zaterdag 17 november 2018

De dip en de blije kip

Een dip, ik zat in een dip. 'Een dip', het klinkt eigenlijk niet zo somber als het voelde maar zo voelde het wel. Het voelde als een donkere krater waar ik niet uit kon klimmen doordat er opeens meerdere negatieve dingen achter elkaar plaatsvonden, de sterfdag van Raymond zat er aan te komen en mijn lichaam kreeg toch wel wat klachten. En ja hoor: daar is de dip!

Waar ik normaal van elke dag geniet en ook niet verder kijk dan vandaag, lukte dat ineens niet meer. Ik ging naar de toekomst kijken waardoor ik angst voelde voor wat gaat komen, angst voor de kanker die nu stil staat. Tegelijk overviel me de eenzaamheid als een zware deken. Het niet kunnen delen van mijn angsten en zorgen maakte dat ik me eenzaam voel(de). Die arm om je heen of gewoon even tegen iemand aan kunnen leunen lijkt zo gewoon als je het hebt maar als het er niet meer is, voelt het als een gat in je hart.

In die periode was mijn zoon jarig. De 20e verjaardag van Rutger veroorzaakte een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Er kwam een beeld bij me binnen van de  20-jarige Rutger met zijn vader die drie weken na zijn 15e verjaardag is overleden. Ik kon hem op zijn manier 'Pap' horen zeggen. Het gemis sneed door mijn ziel en veroorzaakte heel veel tranen, 'snottebeltranen'. Ik wist niet dat ik het in me had om zo te huilen. Het verdriet stroomde via mijn ogen mijn lijf uit. De restjes zitten er nog en dat is prima. Het verdriet is een medereiziger geworden op mijn reis door dit leven. Het verdriet brengt mij op bepaalde momenten dichter bij Raymond en die momenten horen dan ook bij mij.

Langzaam merkte ik dat het beter ging en op een ochtend moest ik gewoon zingen en dansen en dan weet ik dat het beter met me gaat. De blije kip is er weer, ze zingt en ze danst. Toen ik Rutger gisteren hoorde lachen, hoorde ik de lach van Raymond. Door de kinderen is Raymond nog steeds bij me en daar ben ik dankbaar voor.

Het is een prachtige zaterdag. De herfstkleuren, de nachtvorst die nog zichtbaar is op daken en auto's in de straat roepen me en vandaag is wat er is. Morgen bestaat niet. Ik geniet van vandaag.

Maak er een mooie dag van.

Liefs,
Andrea

vrijdag 24 augustus 2018

Leven met de dag

Geniet van elke dag, leef met de dag, carpe diem...... Wie heeft dit niet al zelf vaker gezegd of gehoord? Wie doet het echt? Ben je oprecht bezig met datgene dat deze dag, vandaag,  met zich meebrengt? Wie is er echt bezig met datgene waar je nu mee bezig bent? Ik durf te wedden dat het maar weinig mensen zijn.
Je bent bezig met je werk maar je hoort in je tas (of misschien ligt ie wel naast je) je mobiel piepen. Je loopt in het bos en denkt aan de boodschappen die nog gedaan moeten worden. Misschien sta je wel langs het hockeyveld/voetbalveld op je kind te wachten maar ben je in gedachten al bezig met het avondeten of de dag van morgen.

Aan al die dingen maak ik me ook schuldig. Maakte ik me schuldig. Want die rotziekte heeft er voor gezorgd dat ik in het nu kan zijn, kan genieten van wat er nu is (en soms ook gewoon chagrijnig zijn over wat er nu is en dan is het fijn om weer even te denken aan de leuke dingen die straks komen ;-).

Op sommige dagen schrik ik als ik in mijn agenda kijk en zie wat er op die dag op het programma staat. Schrik omdat ik zo bezig ben met vandaag dat ik mijn afspraken voor morgen nog niet in mijn hoofd heb. Wat fijn om een agenda te hebben die me met een pingetje laat weten dat ik een afspraak bij de psycholoog heb want de reden van al dat genieten blijft .... (denk vies woord). En terwijl ik dit schrijf, ben ik me bewust van het feit dat je pas echt gaat genieten (tenminste dat blijkt voor mij te gelden) als je geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven. Ik kon wel al genieten maar in de afgelopen maanden merkte ik dat ik meer en meer met de dag ging leven, dat ik veel meer in het moment zit.

Als ik in het bos loop, luister en voel naar wat het bos me tijdens die wandeling laat horen en voelen: vogels, insecten, afgevallen blaadjes onder mijn schoenzolen, de wind door de takken, de wind door de bladeren. Ik voel de wind in mijn haar en de zon op mijn gezicht. 's Ochtends zie ik de nevel in het bos en deze was er eerder ook en hoewel ik hem zag, stond ik er niet bij stil. Ik zag het niet echt. Nu zie ik het en stop ik ook echt met lopen zodat ik er meer van genieten. Ik sta stil en kijk. Naar de kleuren van het bos, naar de nevel, naar de vogels, naar het eekhoorntje, naar alles wat ik kan zien. En ik geniet.

Ik wens jullie een dag met mooie momenten, momenten waar je ook echt bij stil staat. Dat gun ik oprecht iedereen want laten we eerlijk zijn: voor iedereen houdt het een keer op.  Vandaag heb je en je moet maar afwachten of je een nieuwe dag gegund is.

Enjoy!


dinsdag 27 februari 2018

Start medicatie

Na een zware week door een emotionele dip heb ik weer zin in alles wat er op de agenda staat. Een cadeautje deze week was de onverwachte sneeuwval. Ik kan ontzettend genieten van de stilte die de sneeuw met zich meebrengt. De lucht is blauw, de zon schijnt, er ligt sneeuw.....heerlijk. Gisteren moest ik op controle bij de oncoloog. De rit er naartoe duurde twee keer zo lang door de sneeuw maar  het was niet vervelend. Goed gezelschap en een lekker muziekje aan maakt zo'n ritje niet onaangenaam.

De bloeduitslagen waren goed en ik mag verder met Ribociclib (dit geneesmiddel krijg ik in combinatie met Letrozol omdat ik meedoe aan het onderzoek naar dit middel). De verpleegkundige die aan dit onderzoek is verbonden, vertelde dat de vrouwen die meedoen aan dit onderzoek het allemaal goed doen. De pijn is minder, de kanker wordt geremd. Ik hoop dat ik dit ook kan zeggen na de eerste botscan over anderhalve maand. Het blijft spannend. Op dit moment voel ik me goed, de pijn is nagenoeg weg. Als ik voor de spiegel sta, zie ik mezelf zoals ik me altijd zag maar ik zie echt geen zieke vrouw. En dat houd ik vast. Gewoon doorgaan.