De dip en de blije kip

Een dip, ik zat in een dip. 'Een dip', het klinkt eigenlijk niet zo somber als het voelde maar zo voelde het wel. Het voelde als een donkere krater waar ik niet uit kon klimmen doordat er opeens meerdere negatieve dingen achter elkaar plaatsvonden, de sterfdag van Raymond zat er aan te komen en mijn lichaam kreeg toch wel wat klachten. En ja hoor: daar is de dip!

Waar ik normaal van elke dag geniet en ook niet verder kijk dan vandaag, lukte dat ineens niet meer. Ik ging naar de toekomst kijken waardoor ik angst voelde voor wat gaat komen, angst voor de kanker die nu stil staat. Tegelijk overviel me de eenzaamheid als een zware deken. Het niet kunnen delen van mijn angsten en zorgen maakte dat ik me eenzaam voel(de). Die arm om je heen of gewoon even tegen iemand aan kunnen leunen lijkt zo gewoon als je het hebt maar als het er niet meer is, voelt het als een gat in je hart.

In die periode was mijn zoon jarig. De 20e verjaardag van Rutger veroorzaakte een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Er kwam een beeld bij me binnen van de  20-jarige Rutger met zijn vader die drie weken na zijn 15e verjaardag is overleden. Ik kon hem op zijn manier 'Pap' horen zeggen. Het gemis sneed door mijn ziel en veroorzaakte heel veel tranen, 'snottebeltranen'. Ik wist niet dat ik het in me had om zo te huilen. Het verdriet stroomde via mijn ogen mijn lijf uit. De restjes zitten er nog en dat is prima. Het verdriet is een medereiziger geworden op mijn reis door dit leven. Het verdriet brengt mij op bepaalde momenten dichter bij Raymond en die momenten horen dan ook bij mij.

Langzaam merkte ik dat het beter ging en op een ochtend moest ik gewoon zingen en dansen en dan weet ik dat het beter met me gaat. De blije kip is er weer, ze zingt en ze danst. Toen ik Rutger gisteren hoorde lachen, hoorde ik de lach van Raymond. Door de kinderen is Raymond nog steeds bij me en daar ben ik dankbaar voor.

Het is een prachtige zaterdag. De herfstkleuren, de nachtvorst die nog zichtbaar is op daken en auto's in de straat roepen me en vandaag is wat er is. Morgen bestaat niet. Ik geniet van vandaag.

Maak er een mooie dag van.

Liefs,
Andrea