De dip en de blije kip
Een dip, ik zat in een dip. 'Een dip', het klinkt eigenlijk niet zo somber als het voelde maar zo voelde het wel. Het voelde als een donkere krater waar ik niet uit kon klimmen doordat er opeens meerdere negatieve dingen achter elkaar plaatsvonden, de sterfdag van Raymond zat er aan te komen en mijn lichaam kreeg toch wel wat klachten. En ja hoor: daar is de dip!
Waar ik normaal van elke dag geniet en ook niet verder kijk dan vandaag, lukte dat ineens niet meer. Ik ging naar de toekomst kijken waardoor ik angst voelde voor wat gaat komen, angst voor de kanker die nu stil staat. Tegelijk overviel me de eenzaamheid als een zware deken. Het niet kunnen delen van mijn angsten en zorgen maakte dat ik me eenzaam voel(de). Die arm om je heen of gewoon even tegen iemand aan kunnen leunen lijkt zo gewoon als je het hebt maar als het er niet meer is, voelt het als een gat in je hart.
In die periode was mijn zoon jarig. De 20e verjaardag van Rutger veroorzaakte een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Er kwam een beeld bij me binnen van de 20-jarige Rutger met zijn vader die drie weken na zijn 15e verjaardag is overleden. Ik kon hem op zijn manier 'Pap' horen zeggen. Het gemis sneed door mijn ziel en veroorzaakte heel veel tranen, 'snottebeltranen'. Ik wist niet dat ik het in me had om zo te huilen. Het verdriet stroomde via mijn ogen mijn lijf uit. De restjes zitten er nog en dat is prima. Het verdriet is een medereiziger geworden op mijn reis door dit leven. Het verdriet brengt mij op bepaalde momenten dichter bij Raymond en die momenten horen dan ook bij mij.
Langzaam merkte ik dat het beter ging en op een ochtend moest ik gewoon zingen en dansen en dan weet ik dat het beter met me gaat. De blije kip is er weer, ze zingt en ze danst. Toen ik Rutger gisteren hoorde lachen, hoorde ik de lach van Raymond. Door de kinderen is Raymond nog steeds bij me en daar ben ik dankbaar voor.
Het is een prachtige zaterdag. De herfstkleuren, de nachtvorst die nog zichtbaar is op daken en auto's in de straat roepen me en vandaag is wat er is. Morgen bestaat niet. Ik geniet van vandaag.
Maak er een mooie dag van.
Liefs,
Andrea
zaterdag 17 november 2018
vrijdag 24 augustus 2018
Leven met de dag
Geniet van elke dag, leef met de dag, carpe diem...... Wie heeft dit niet al zelf vaker gezegd of gehoord? Wie doet het echt? Ben je oprecht bezig met datgene dat deze dag, vandaag, met zich meebrengt? Wie is er echt bezig met datgene waar je nu mee bezig bent? Ik durf te wedden dat het maar weinig mensen zijn.
Je bent bezig met je werk maar je hoort in je tas (of misschien ligt ie wel naast je) je mobiel piepen. Je loopt in het bos en denkt aan de boodschappen die nog gedaan moeten worden. Misschien sta je wel langs het hockeyveld/voetbalveld op je kind te wachten maar ben je in gedachten al bezig met het avondeten of de dag van morgen.
Aan al die dingen maak ik me ook schuldig. Maakte ik me schuldig. Want die rotziekte heeft er voor gezorgd dat ik in het nu kan zijn, kan genieten van wat er nu is (en soms ook gewoon chagrijnig zijn over wat er nu is en dan is het fijn om weer even te denken aan de leuke dingen die straks komen ;-).
Op sommige dagen schrik ik als ik in mijn agenda kijk en zie wat er op die dag op het programma staat. Schrik omdat ik zo bezig ben met vandaag dat ik mijn afspraken voor morgen nog niet in mijn hoofd heb. Wat fijn om een agenda te hebben die me met een pingetje laat weten dat ik een afspraak bij de psycholoog heb want de reden van al dat genieten blijft .... (denk vies woord). En terwijl ik dit schrijf, ben ik me bewust van het feit dat je pas echt gaat genieten (tenminste dat blijkt voor mij te gelden) als je geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven. Ik kon wel al genieten maar in de afgelopen maanden merkte ik dat ik meer en meer met de dag ging leven, dat ik veel meer in het moment zit.
Als ik in het bos loop, luister en voel naar wat het bos me tijdens die wandeling laat horen en voelen: vogels, insecten, afgevallen blaadjes onder mijn schoenzolen, de wind door de takken, de wind door de bladeren. Ik voel de wind in mijn haar en de zon op mijn gezicht. 's Ochtends zie ik de nevel in het bos en deze was er eerder ook en hoewel ik hem zag, stond ik er niet bij stil. Ik zag het niet echt. Nu zie ik het en stop ik ook echt met lopen zodat ik er meer van genieten. Ik sta stil en kijk. Naar de kleuren van het bos, naar de nevel, naar de vogels, naar het eekhoorntje, naar alles wat ik kan zien. En ik geniet.
Ik wens jullie een dag met mooie momenten, momenten waar je ook echt bij stil staat. Dat gun ik oprecht iedereen want laten we eerlijk zijn: voor iedereen houdt het een keer op. Vandaag heb je en je moet maar afwachten of je een nieuwe dag gegund is.
Enjoy!
Geniet van elke dag, leef met de dag, carpe diem...... Wie heeft dit niet al zelf vaker gezegd of gehoord? Wie doet het echt? Ben je oprecht bezig met datgene dat deze dag, vandaag, met zich meebrengt? Wie is er echt bezig met datgene waar je nu mee bezig bent? Ik durf te wedden dat het maar weinig mensen zijn.
Je bent bezig met je werk maar je hoort in je tas (of misschien ligt ie wel naast je) je mobiel piepen. Je loopt in het bos en denkt aan de boodschappen die nog gedaan moeten worden. Misschien sta je wel langs het hockeyveld/voetbalveld op je kind te wachten maar ben je in gedachten al bezig met het avondeten of de dag van morgen.
Aan al die dingen maak ik me ook schuldig. Maakte ik me schuldig. Want die rotziekte heeft er voor gezorgd dat ik in het nu kan zijn, kan genieten van wat er nu is (en soms ook gewoon chagrijnig zijn over wat er nu is en dan is het fijn om weer even te denken aan de leuke dingen die straks komen ;-).
Op sommige dagen schrik ik als ik in mijn agenda kijk en zie wat er op die dag op het programma staat. Schrik omdat ik zo bezig ben met vandaag dat ik mijn afspraken voor morgen nog niet in mijn hoofd heb. Wat fijn om een agenda te hebben die me met een pingetje laat weten dat ik een afspraak bij de psycholoog heb want de reden van al dat genieten blijft .... (denk vies woord). En terwijl ik dit schrijf, ben ik me bewust van het feit dat je pas echt gaat genieten (tenminste dat blijkt voor mij te gelden) als je geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven. Ik kon wel al genieten maar in de afgelopen maanden merkte ik dat ik meer en meer met de dag ging leven, dat ik veel meer in het moment zit.
Als ik in het bos loop, luister en voel naar wat het bos me tijdens die wandeling laat horen en voelen: vogels, insecten, afgevallen blaadjes onder mijn schoenzolen, de wind door de takken, de wind door de bladeren. Ik voel de wind in mijn haar en de zon op mijn gezicht. 's Ochtends zie ik de nevel in het bos en deze was er eerder ook en hoewel ik hem zag, stond ik er niet bij stil. Ik zag het niet echt. Nu zie ik het en stop ik ook echt met lopen zodat ik er meer van genieten. Ik sta stil en kijk. Naar de kleuren van het bos, naar de nevel, naar de vogels, naar het eekhoorntje, naar alles wat ik kan zien. En ik geniet.
Ik wens jullie een dag met mooie momenten, momenten waar je ook echt bij stil staat. Dat gun ik oprecht iedereen want laten we eerlijk zijn: voor iedereen houdt het een keer op. Vandaag heb je en je moet maar afwachten of je een nieuwe dag gegund is.
Enjoy!
dinsdag 27 februari 2018
Start medicatie
Na een zware week door een emotionele dip heb ik weer zin in alles wat er op de agenda staat. Een cadeautje deze week was de onverwachte sneeuwval. Ik kan ontzettend genieten van de stilte die de sneeuw met zich meebrengt. De lucht is blauw, de zon schijnt, er ligt sneeuw.....heerlijk. Gisteren moest ik op controle bij de oncoloog. De rit er naartoe duurde twee keer zo lang door de sneeuw maar het was niet vervelend. Goed gezelschap en een lekker muziekje aan maakt zo'n ritje niet onaangenaam.
De bloeduitslagen waren goed en ik mag verder met Ribociclib (dit geneesmiddel krijg ik in combinatie met Letrozol omdat ik meedoe aan het onderzoek naar dit middel). De verpleegkundige die aan dit onderzoek is verbonden, vertelde dat de vrouwen die meedoen aan dit onderzoek het allemaal goed doen. De pijn is minder, de kanker wordt geremd. Ik hoop dat ik dit ook kan zeggen na de eerste botscan over anderhalve maand. Het blijft spannend. Op dit moment voel ik me goed, de pijn is nagenoeg weg. Als ik voor de spiegel sta, zie ik mezelf zoals ik me altijd zag maar ik zie echt geen zieke vrouw. En dat houd ik vast. Gewoon doorgaan.
Na een zware week door een emotionele dip heb ik weer zin in alles wat er op de agenda staat. Een cadeautje deze week was de onverwachte sneeuwval. Ik kan ontzettend genieten van de stilte die de sneeuw met zich meebrengt. De lucht is blauw, de zon schijnt, er ligt sneeuw.....heerlijk. Gisteren moest ik op controle bij de oncoloog. De rit er naartoe duurde twee keer zo lang door de sneeuw maar het was niet vervelend. Goed gezelschap en een lekker muziekje aan maakt zo'n ritje niet onaangenaam.
De bloeduitslagen waren goed en ik mag verder met Ribociclib (dit geneesmiddel krijg ik in combinatie met Letrozol omdat ik meedoe aan het onderzoek naar dit middel). De verpleegkundige die aan dit onderzoek is verbonden, vertelde dat de vrouwen die meedoen aan dit onderzoek het allemaal goed doen. De pijn is minder, de kanker wordt geremd. Ik hoop dat ik dit ook kan zeggen na de eerste botscan over anderhalve maand. Het blijft spannend. Op dit moment voel ik me goed, de pijn is nagenoeg weg. Als ik voor de spiegel sta, zie ik mezelf zoals ik me altijd zag maar ik zie echt geen zieke vrouw. En dat houd ik vast. Gewoon doorgaan.
vrijdag 12 januari 2018
De uitslag
5 januari 2018 Happy new year!
NOT! Daar zit je dan tegenover de chirurg die de uitslag gaat meedelen van de scans. De vorige keer dat ik haar zag, kwam ze op me over als een lieve, meelevende en ook heel eerlijke arts. Ze zegt meteen dat het niet goed is. Van alle reacties die ik had kunnen geven, heb ik mijn reactie niet verwacht. Eigenlijk viel er een deken van rust over me heen (later was er wel ruimte voor tranen en ook paniek) maar ik herkende mezelf niet. Mijn reactie: 'Vertel het me maar.'
Uitgebreide uitzaaiingen in de botten. De tumor die naast het borstbeen gevonden is, is niet operabel en chemo is ook niet mogelijk. Er is een medicijn dat in een onderzoek zit, hiervoor kom ik wellicht in aanmerking naast hormoontherapie (daar gaan we weer...). Met een knuffel van de chirurg vertrek ik richting oncoloog.
Opeens staat je leven op zijn kop en bestaat je dag uit het bezoeken van het ziekenhuis voor onderzoeken, uitslagen en nog meer onderzoeken. Mijn dagelijkse bezigheden blijven liggen, vriendinnen zitten aan de keukentafel, de kinderen zijn behoorlijk van slag en ik.... ik weet even niet meer waar ik het moet zoeken. Ik was al blij met zoveel lieve mensen om me heen maar nu ben ik echt dankbaar voor iedereen. Maar ik mis mijn grote liefde. De vorige keer dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had, stond Raymond naast me, achter me, hield mijn hand vast, sloeg zijn arm om me heen. Nu is hij er niet meer. Het gemis is zo groot en tegelijk ben ik dankbaar dat hij dit niet hoeft mee te maken omdat hij het toen ook al zo zwaar had. Toch had ik hem liever hier gehad zodat hij er kan zijn voor de kinderen.
Dit is wat het is en wat op mijn pad komt, daar moet ik het mee doen en helaas is er al heel wat shit op mijn pad gekomen. Wel heb ik elke ochtend een keuze om iets te maken van een nieuwe dag en ik kies ervoor om in elke dag iets moois te zien. Elke dag is er een.
Ik pak mijn oude trucje weer op en bedenk aan het eind van elke dag drie dingen waarvoor ik dankbaar ben. En elke dag kan ik er drie opnoemen. Dit geeft me kracht, we gaan ervoor.
NOT! Daar zit je dan tegenover de chirurg die de uitslag gaat meedelen van de scans. De vorige keer dat ik haar zag, kwam ze op me over als een lieve, meelevende en ook heel eerlijke arts. Ze zegt meteen dat het niet goed is. Van alle reacties die ik had kunnen geven, heb ik mijn reactie niet verwacht. Eigenlijk viel er een deken van rust over me heen (later was er wel ruimte voor tranen en ook paniek) maar ik herkende mezelf niet. Mijn reactie: 'Vertel het me maar.'
Uitgebreide uitzaaiingen in de botten. De tumor die naast het borstbeen gevonden is, is niet operabel en chemo is ook niet mogelijk. Er is een medicijn dat in een onderzoek zit, hiervoor kom ik wellicht in aanmerking naast hormoontherapie (daar gaan we weer...). Met een knuffel van de chirurg vertrek ik richting oncoloog.
Opeens staat je leven op zijn kop en bestaat je dag uit het bezoeken van het ziekenhuis voor onderzoeken, uitslagen en nog meer onderzoeken. Mijn dagelijkse bezigheden blijven liggen, vriendinnen zitten aan de keukentafel, de kinderen zijn behoorlijk van slag en ik.... ik weet even niet meer waar ik het moet zoeken. Ik was al blij met zoveel lieve mensen om me heen maar nu ben ik echt dankbaar voor iedereen. Maar ik mis mijn grote liefde. De vorige keer dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had, stond Raymond naast me, achter me, hield mijn hand vast, sloeg zijn arm om me heen. Nu is hij er niet meer. Het gemis is zo groot en tegelijk ben ik dankbaar dat hij dit niet hoeft mee te maken omdat hij het toen ook al zo zwaar had. Toch had ik hem liever hier gehad zodat hij er kan zijn voor de kinderen.
Dit is wat het is en wat op mijn pad komt, daar moet ik het mee doen en helaas is er al heel wat shit op mijn pad gekomen. Wel heb ik elke ochtend een keuze om iets te maken van een nieuwe dag en ik kies ervoor om in elke dag iets moois te zien. Elke dag is er een.
Ik pak mijn oude trucje weer op en bedenk aan het eind van elke dag drie dingen waarvoor ik dankbaar ben. En elke dag kan ik er drie opnoemen. Dit geeft me kracht, we gaan ervoor.
Abonneren op:
Reacties (Atom)